Ieder jaar organiseren de ouders en familieleden van ouder(woon)initiatief ‘Ons Eigen Huis’ samen met de tien bewoners en vijf vaste begeleiders een gezellig middag in een ongedwongen sfeer. Dit keer staat bowlen op het programma afgesloten met een lunch. Opgetogen vertrekt de groep met auto’s van ouders en een aantal met openbaar vervoer richting bowlingcentrum. Daar aangekomen verdeeld de groep zich over drie bowlingbanen en wordt de ene na de andere strike gespeeld, waarschijnlijk mede veroorzaakt door de hekjes die geplaatst zijn. Bij mij, familie van een van de bewoners, heeft dat in ieder geval flink geholpen. De ballen konden niet eens in de geulen terecht komen, want anders steevast gebeurt.
Na afloop gaat de hele groep naar een aparte zaal waar een lunchbuffet staat opgesteld. Na een gezellig woordje van de voorzitter en de mededeling dat er voor iedereen één kroket is, lopen alle bewoners, begeleiders en familieleden langs het buffet om de broden vol te scheppen met broodjes, salades, vleeswaren, een kommetje soep en natuurlijk een kroket. Bijna allemaal. Als iedereen weer aan tafel zit, blijken er nog drie kroketten te liggen, maar ja, niet iedereen lust een kroket of heeft er vandaag even geen zin in. Een aantal mensen loopt een tweede keer langs het buffet. Tja, die drie kroketten liggen er wel heel verleidelijk bij.
Een van de bewoners, Peter, stevig in omvang en al jaren in gevecht met zijn gewicht, en de familie en begeleiding over zijn gewicht, aarzelt geen moment en legt twee van de drie kroketten op zijn bord samen met een paar blaadjes sla. Hij loopt terug naar de tafel en kijkt met een schuine blik naar de begeleider die tegenover hem aan tafel zit. ‘Zou ze het door hebben?”.
Op het moment dat Peter zijn mes en vork pakt om de kroket aan te snijden klinkt het: ’Zou je dat nou wel doen?’ van de overkant van de tafel. Het was alsof ik mijn moeder hoorde. Ook zij zei op een bepaald moment toen ik als student naast mijn studie, rijlessen volgde, kinderkampen begeleidde en veel ’s avonds werkte als verpleeghulp om wat bij te verdienen ‘Zou je dat nou wel doen?’ als er werd gebeld door het verpleeghuis omdat er zieken waren. De keuze werd aan mij gelaten. Maar automatisch ‘ja’ zeggen lukte niet meer na de waarschuwende stem van mijn moeder.
Ook vandaag klinkt het; ‘Zou je dat nou wel doen?’ Peter kijkt nog eens naar de kroketten en schuif dan resoluut zijn bord op zij. Niet verstandig he, zegt hij. Hij stapt op, loopt terug naar het lunchbuffet en pakt een appel om af te happen…
De begeleider glimlacht en verklaart aan de ouders. ‘Ik mag niet zeggen dat hij geen kroketten meer mag eten. Als hij doorgaat, is dat zijn keus. Maar ik mag hem wel van zijn keuze bewust maken. En dat is wat we met elkaar met elkaar proberen. En misschien… misschien denkt Peter als hij in het dorp langs de snackbar loopt, wel terug aan mijn woorden en kan hij de verleiding weerstaan.'
Met elkaar in gesprek
Voor de ouders en familie, bewoners en begeleiders was deze gebeurtenis een reden om met elkaar in gesprek te gaan de eerstvolgende themabijeenkomst die halfjaarlijks wordt georganiseerd. Samen praten over de dillema’s die worden ervaren in het krijgen (geven) van meer vrijheid, maar het je ook bewust maken wat dat betekent.